Θέλω να σας αποκαλύψω το μυστικό της σιλουέτας μου: Το περπάτημα! Αλλά πώς;

 

Αρχίσω αυτό το άρθρο με μια ερώτηση που συχνά μου κάνουν άτομα που με γνωρίζουν:

«Μα πώς καταφέρνεις να έχεις ένα τόσο λεπτό, αρμονικό και καλοσχηματισμένο σώμα, στην ηλικία σου;»

Δεν το κρύβω, το κομπλιμέντο αυτό με ευχαριστεί ιδιαίτερα, γιατί δεν είναι μια ερώτηση από ευγένεια ή ψέματα,

επειδή την αλήθεια αυτών των λέξεων την αντικρίζω με τα μάτια μου, κάθε φορά που βλέπω την αντανάκλασή μου στον καθρέφτη.

Και πράγματι, για μια γυναίκα 74 ετών, τέτοια λόγια ξυπνούν μέσα μου μια γλυκιά, θηλυκή φιλαρέσκεια.

Η σχέση μου με τον αθλητισμό είναι κάτι που χαρακτηρίζει ολόκληρη την οικογένειά μου.

Εγώ και ο άντρας μου, μέχρι πριν λίγα χρόνια, προπονούμασταν τρέχοντας στο στάδιο της πόλης.

Με τα χρόνια όμως, αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε ρυθμό και να περάσουμε από το τρέξιμο στο περπάτημα, που ταίριαζε καλύτερα στο σώμα μας μετά τα …άντα!

Πάντα προσπαθούσαμε να περάσουμε στα παιδιά μας, μέσα από το παράδειγμά μας, το μήνυμα ότι κάθε είδους άσκηση είναι σημαντική και ωφέλιμη για την υγεία.

Τα μεγαλώσαμε με αυτή τη νοοτροπία και τα ενθαρρύναμε πάντα να ασχολούνται με κάποια μορφή σωματικής άσκησης.

Εδώ και πολλά χρόνια, η καθημερινή σωματική άσκηση είναι για εμάς προσωπική ανάγκη και τρόπος ζωής.

Ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο που και ο γιος μας ακολούθησε τον ίδιο δρόμο: σπούδασε στο ΤΕΦΑΑ και τώρα είναι προπονητής μπάσκετ στις αναπτυξιακές ομάδες του Παναθηναϊκού.

Αλλά ούτε και η κόρη μας πάει πίσω. Της αρέσει περισσότερο να γυμνάζεται στο γυμναστήριο, ίσως γιατί ξέρει πως εκεί δεν μπορεί να «ξεφύγει», πρέπει να κρατάει μια καθημερινότητα, έναν κανόνα. Τον τελευταίο καιρό όμως βλέπω πως άρχισε να γυμνάζεται και περπατώντας νωρίς το πρωί. Την βλέπω να βγαίνει από το σπίτι με την αθλητική φόρμα και το σακίδιο της με το μπουκάλι νερό. Τι να πω για τον άντρα της και τον γιο της, τον αγαπημένο μου ανιψιό; Ο σύζυγος αποφάσισε να συμμετέχει σε μαραθώνιους και ο ανιψιός ξεκίνησε με το μπάσκετ και τώρα συνεχίζει με το ποδόσφαιρο, και φαίνεται πως βάζει όλη του την ψυχή σε αυτό. Οπότε είμαστε μια οικογένεια αθλητών.

Μέσα από την εμπειρία όλων μας,  αλλά και τη δική μου καθημερινή πρακτική, ξέρω πόσο σημαντικό είναι να κινούμαστε συνειδητά και με στόχο – ανεξάρτητα από την ηλικία ή τη φυσική μας κατάσταση.

Ο λόγος που δεν εγκαταλείπω αυτή τη καθημερινή μου συνήθεια είναι πρώτα απ’ όλα επειδή μου αρέσει να γυμνάζομαι κάθε μέρα. Με κάνει να νιώθω καλά, ψυχολογικά και σωματικά, νιώθω πιο ευκίνητη στις κινήσεις μου και είναι επίσης ένας τρόπος εκτόνωσης, ειδικά τις μέρες που για κάποιον ιδιαίτερο λόγο χρειάζομαι να ξεφορτωθώ μια νευρική ένταση.

Ο δεύτερος λόγος είναι καθαρά ιατρικός. Επειδή έχω λίγο ανεβασμένη χοληστερίνη, με το περπάτημα τη διατηρώ χαμηλά και υπό έλεγχο.

Έχω διαπιστώσει πως, αν για κάποιο λόγο παραλείψω μια μέρα περπατήματος απλώς και μόνο επειδή εκείνη τη μέρα “δεν έχω όρεξη”, γεννιέται μέσα μου ένα παράξενο συναίσθημα ενοχής. Νιώθω πως διαπράττω ένα λάθος – αλλά απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό. Γι’ αυτό προσπαθώ να μην αφήνω μια “περαστική τεμπελιά” να με κυριεύσει, γιατί αν επαναληφθεί, ξέρω πως μπορεί να γεννήσει μια ανθυγιεινή συνήθεια: αυτή της επανάληψης. Και τότε, με τον καιρό, θα αρχίσω να τεμπελιάζω όλο και περισσότερο, μέχρι που τελικά θα εγκαταλείψω αυτή τη θετική δραστηριότητα. Κι εγώ έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να ΜΗΝ φτάσω ΠΟΤΕ σε αυτό το αρνητικό σημείο. Μόνο λόγοι καθαρά σωματικοί – και άρα δικαιολογημένοι – θα μπορούσαν να με κάνουν να τη διακόψω.

 Όμως στο αθλητικό μου παρελθόν, είχα ασχοληθεί και με άλλες μορφές γυμναστικής, όπως για παράδειγμα με την κολύμβηση – αν και δεν ήμουν καμιά πρωταθλήτρια, αφού έμαθα να επιπλέω στα 21 μου.Ένα ακόμα άθλημα που είχα δοκιμάσει ήταν το βόλεϊ. Και ήμουν πολύ καλή, παρόλο που δεν είχα το ιδανικό ύψος για να κάνω πόντους με καρφί. Όμως, όταν ήμουν εκτός γηπέδου και χτυπούσα τη μπάλα για να την επαναφέρω στο παιχνίδι, τότε... κανένα ύψος δεν μπορούσε να με ανταγωνιστεί. Είχα τόση δύναμη στο χτύπημα, που η μπάλα πήγαινε κατευθείαν στο γήπεδο των αντιπάλων μας και δεν προλάβαιναν να την αποκρούσουν – κι έτσι η ομάδα μας κέρδιζε έναν ωραίο πόντο. Πολύ σημαντική ήταν και η ποδηλασία. Το ποδήλατό μου, ένα μεταχειρισμένο, δεν ήταν απλώς ένα εργαλείο προπόνησης, αλλά ανεβασμένη πάνω στη “δίτροχη σπάιντερ” μου, πήγαινα στη δουλειά. Έκανα πετάλι γιατί μισούσα να περιμένω στη στάση του λεωφορείου, είτε με τον ήλιο το καλοκαίρι είτε με το κρύο τον χειμώνα – αλλά μισούσα και το να στριμώχνομαι μέσα στο λεωφορείο τις ώρες αιχμής, πρωί, μεσημέρι και βράδυ.

Ύστερα, με τα χρόνια και αφού μετακόμισα από την Ιταλία στην Ελλάδα, αντικατέστησα το παλιό μου ποδήλατο αγοράζοντας ένα στατικό ποδήλατο, που μου επέτρεπε να γυμνάζομαι και μέσα στο σπίτι, στα διαλείμματα ανάμεσα στη δουλειά μου ως καθηγήτρια ιταλικών για Έλληνες και στις δουλειές του σπιτιού.

Εκείνη την περίοδο δεν ήταν το μόνο όργανο που αγόρασα. Αντιθέτως, έφτιαξα ένα μικρό γυμναστήριο στο σπίτι, συνδυάζοντας το στατικό ποδήλατο με δύο ακόμη πολύ σημαντικά όργανα: Το ένα είχε απλώς δύο πετάλια – όχι σαν του ποδηλάτου – αλλά έδινε την αίσθηση πως ανεβαίνεις και κατεβαίνεις σκάλες. Το άλλο ήταν ένας διάδρομος. Αυτό το τελευταίο το χρησιμοποίησε πάρα πολύ η κόρη μου.

Όμως με τα χρόνια ξανάρχισα τη συνήθεια του περπατήματος, γιατί όταν περπατούσα δεν ένιωθα πλήξη, αφού το έκανα στους δρόμους της πόλης και δεν καταλάβαινα πώς περνούσε η ώρα – αποσπούσα την προσοχή μου κοιτάζοντας τις βιτρίνες των καταστημάτων.

Και τότε ήρθε ο κορονοϊός. Κανείς δεν μπορούσε πια να βγει έξω, όλοι ήμασταν φοβισμένοι μήπως συναντήσουμε κάποιον που – από τον φόβο μας – μας φαινόταν σαν πιθανός εχθρός, ικανός να μας κολλήσει. Επιπλέον, η μάσκα δεν βοηθούσε καθόλου την αναπνοή.

Τι μπορούσα να κάνω; Να σταματήσω το περπάτημα; Όχι... Έτσι άρχισα να το κάνω μέσα στο σπίτι, εκμεταλλευόμενη τον χώρο παντού, σε όλο το διαμέρισμά μας. Συνέχισα να περπατάω μέσα στο σπίτι μέχρι που πέρασε ο κίνδυνος της μόλυνσης από τον κορονοϊό.

Έτσι ξανάρχισα εκείνη τη συνήθεια που μου επέτρεπε να αναπνέω τον αέρα της ελευθερίας, την απελευθέρωση από τη φυλακή της μόλυνσης.

Όμως, όπως είναι γνωστό, το χειμώνα λόγω βροχών ή χιονιού το περπάτημα γινόταν αδύνατο. Τότε η κόρη μου μου θύμισε το διάδρομο που είχαμε αγοράσει μαζί και μου πρότεινε να μου τον δώσει για να συνεχίσω την προπόνηση στο σπίτι. Δέχτηκα την πρότασή της με ευγνωμοσύνη και αφού το τοποθέτησα στην τραπεζαρία μπροστά στην τηλεόραση, έκανα τα 8.000 βήματα ημερησίως, αλλάζοντας την ταχύτητα των βημάτων μου, από αργά σε πιο γρήγορα.

Με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να κάνω δύο πράγματα ταυτόχρονα: να γυμνάζομαι περπατώντας και να βλέπω τηλεόραση.

Μετά το όργανο μου το ζήτησε ο γιος μου και του το έδωσα με μεγάλη χαρά, ώστε να μπορεί όχι μόνο να περπατάει μέσα στο σπίτι αλλά και να τρέχει, και ακόμα το χρησιμοποιεί.

Τώρα έχω επιστρέψει στο να εναλλάσσω τον τρόπο με τον οποίο κάνω το περπάτημά μου: κάποιες φορές έξω από το σπίτι και άλλες φορές μέσα, στους χώρους του σπιτιού.

Στο κινητό μου έχω εγκαταστήσει μια εφαρμογή που μου δίνει τη δυνατότητα να μετράω τα βήματα που κάνω, με ειδοποιεί πότε είναι η ώρα να πιω ένα ποτήρι νερό, μου λέει στο τέλος — αφού έχω φτάσει τα 8.000 βήματα — ότι ήμουν καλή, και μου ανακοινώνει πόσο χρόνο χρειάστηκα, πόσες θερμίδες έκαψα και, στο τέλος του μήνα, αφού έχει παρακολουθήσει την προπόνηση κάθε εβδομάδας, μου δείχνει το μηνιαίο αποτέλεσμα.

Συνεχίζω να προσπαθώ να πετυχαίνω κάθε μέρα τον ίδιο στόχο· αυτό με κάνει να νιώθω ότι έχω έναν σταθερό ρυθμό προπόνησης, που ωφελεί όχι μόνο τη σωματική μου υγεία, αλλά και την ψυχική μου.

Σίγουρα δεν περπατάω κάθε μέρα την ίδια ώρα, αλλά συνήθως προτιμώ να το κάνω το πρωί, στο πάρκο κοντά στο σπίτι μου, όπου βλέπω πράσινο, δέντρα, λουλούδια και δεν κυκλοφορεί ούτε κόσμος ούτε σκυλιά. Άλλες φορές το κάνω και το απόγευμα, αλλά δεν μου αρέσει ιδιαίτερα να γυμνάζομαι εκείνες τις ώρες, γιατί δεν έχω την ησυχία μου, την ηρεμία μου και τη δυνατότητα να περπατάω ακούγοντας με τα ακουστικά μου την αγαπημένη μου μουσική.

Ασφάλεια κατά το περπάτημα και το τρέξιμο

Η ασφάλεια είναι εξίσου σημαντική με τη συνέπεια.

• Επιλέξτε άνετα αθλητικά παπούτσια με καλή απορρόφηση κραδασμών, για να αποφύγετε τραυματισμούς.

• Κάντε μερικά λεπτά προθέρμανσης, ακόμη και πριν από το περπάτημα.

• Περπατήστε σε γνώριμα, καλά φωτισμένα και καθαρά μονοπάτια. Αποφύγετε τα γλιστερά ή υπερβολικά πολυσύχναστα πεζοδρόμια.

• Έχετε πάντα μαζί σας ένα μπουκάλι νερό και το κινητό σας για ώρα ανάγκης.

• Αν περπατάτε ακούγοντας μουσική, φροντίστε να έχετε συνεχή οπτική επαφή με το περιβάλλον γύρω σας.

Η ασφάλεια ενισχύει την αυτοπεποίθηση και επιτρέπει τη συνέχιση της δραστηριότητας για πολλά χρόνια, χωρίς προβλήματα.

---

Μην περιμένετε την “τέλεια μέρα” για να ξεκινήσετε.

Το σώμα σας θα σας ευχαριστήσει και το μυαλό σας θα νιώσει ελεύθερο.

Περπατήστε. Όπου κι αν βρίσκεστε. Όπως μπορείτε. Αρκεί να ξεκινήσετε.