Πορτρέτο του Εαυτού Μου – Μία Εικόνα της Προσωπικότητας και των Κλίσεών Μου
Με μεγάλη συγκίνηση, αισθάνομαι την ανάγκη να σας ανοίξω ένα παράθυρο στην ψυχή μου, να σας προσκαλέσω σε ένα εσωτερικό ταξίδι που χαρτογραφεί τις πτυχές της προσωπικότητάς μου και των εμπειριών που με καθόρισαν. Όταν κάποιος με γνωρίζει επιφανειακά, μπορεί να δει μια γυναίκα δυνατή, με σιγουριά στο βλέμμα και σταθερότητα στη φωνή. Όμως πίσω από αυτή την εικόνα, υπάρχει μια διαδρομή γεμάτη πληγές, απογοητεύσεις, αλλά και φωτεινές νίκες της θέλησης. Αυτή είμαι εγώ: Luciana.
Από μικρή ηλικία, κατάλαβα πως η ζωή δεν χαρίζεται· κερδίζεται. Δεν ήταν όλα εύκολα, ούτε όλα όμορφα. Πολλές φορές ένιωσα την απουσία προστασίας, ιδιαίτερα από αντρικές φιγούρες που θα έπρεπε να με στηρίξουν, αλλά αντίθετα, με έπνιγαν με ελέγχους και αυστηρότητα. Το μοντέλο του "πατέρα-αφέντη" με σημάδεψε βαθιά και η διαδρομή για να αποτινάξω από πάνω μου την ενοχή και την υποταγή, ήταν μακρά και επώδυνη. Αλλά τη διέσχισα. Και τη διέσχισα με το κεφάλι ψηλά.
Όταν ξεκίνησα να εμβαθύνω στην Αστρολογία, άρχισα να διαβάζω πίσω από τα γεγονότα. Ξεκλείδωσα τον εαυτό μου μέσω των συμβόλων, των όψεων, των πλανητών. Έμαθα πως δεν είμαι τυχαία τόσο διαισθητική, ούτε τόσο επίμονη. Έμαθα γιατί με ελκύει τόσο έντονα κάθε τι κρυφό και ψυχολογικά πολύπλοκο. Ο Σκορπιός ως Ωροσκόπος μου έδωσε εκείνο το διεισδυτικό βλέμμα και την αφοσίωση στο να βρω την αλήθεια, όποιο κι αν είναι το κόστος. Ο Ήλιος στον Καρκίνο, από την άλλη, με όπλισε με συναίσθημα, προστατευτικότητα, αλλά και μια τεράστια εσωτερική τρωτότητα.
Η ψυχολογική μου αναζήτηση έγινε ακόμα πιο συνειδητή όταν μελέτησα και ερμήνευσα τον προσωπικό μου αστρολογικό χάρτη. Εκεί, ένιωσα να ενώνονται τα κομμάτια του παζλ. Δεν πρόκειται απλώς για ένα εργαλείο, αλλά για έναν καθρέφτη της ψυχής μου. Οι εσωτερικές μου αντιφάσεις, η ανάγκη μου για ελευθερία και ταυτόχρονα για σταθερότητα, οι πληγές μου αλλά και η δύναμή μου, όλα βρήκαν λέξεις, ερμηνείες, εξηγήσεις.
Σήμερα, βρίσκομαι σε μια φάση ζωής όπου η Ηλιακή μου Επιστροφή 2024-2025 είναι ακόμα ενεργή. Μέχρι τις 16 Ιουλίου 2025, βιώνω εσωτερικές μετατοπίσεις που φέρνουν φως σε σημεία που παρέμεναν σκιώδη για δεκαετίες. Αυτή η περίοδος μού χάρισε αποκαλύψεις, αλλά και δοκιμασίες. Όπως πάντα, τις αντιμετώπισα με αναστοχασμό, αφήνοντας χώρο στην αυτογνωσία.
Η επιθυμία μου για εξέλιξη δεν σταματά. Παρά το γεγονός ότι βρίσκομαι στη φάση της συνταξιοδότησης, η εσωτερική μου δίψα παραμένει άσβεστη. Διαβάζω, γράφω, μελετώ. Έχω ως πρότυπα ανθρώπους που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην Αστρολογία με σοβαρότητα και επιστημονικό πνεύμα. Η Lisa Morpurgo, ο Ciro Discepolo και η ελληνίδα αστρολόγος Λίτσα Πατέρα είναι φάροι στη διαδρομή μου. Δεν θέλω απλώς να γίνω μια ακόμη αστρολόγος· θέλω να αξίζω την εμπιστοσύνη εκείνων που με διαβάζουν.
Δεν αντέχω την επιπολαιότητα. Η ζωή μού έδειξε, μερικές φορές σκληρά, πόσο ευάλωτος είναι ο άνθρωπος και πόσο σημαντικό είναι να τον προσεγγίζεις με ενσυναίσθηση. Δεν είναι όλα παιχνίδι. Ούτε όλες οι σχέσεις επιφανειακές. Ίσως γι’ αυτό με πληγώνει τόσο όταν βλέπω έλλειψη ευαισθησίας, ειδικά σε ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ κάποιον να τους ακούσει πραγματικά.
Όμως δεν είμαι μόνο πληγές. Έχω και φλόγες. Μου αρέσουν οι αριθμοί, ιδιαίτερα ο αριθμός 24, που με ακολουθεί παντού σαν σύμβολο μυστικό και προσωπικό. Τον βλέπω σε πινακίδες, σε ημερομηνίες, σε αποδείξεις. Κάθε φορά που εμφανίζεται, είναι σαν ένα σημάδι πως είμαι στον σωστό δρόμο. Κάποιοι ίσως το θεωρήσουν τυχαίο. Εγώ όχι. Για μένα, είναι ένα μήνυμα. Ίσως από το Σύμπαν. Ίσως από εμένα την ίδια, από το μέλλον μου που μου ψιθυρίζει: "Συνέχισε."
Όλα αυτά τα χρόνια, αυτό που επιθυμώ πιο πολύ δεν είναι η επιτυχία – είναι το νόημα. Θέλω η πορεία μου να αφήσει ένα αποτύπωμα, όχι μονάχα στους αναγνώστες μου, αλλά και στην κόρη μου, στον εγγονό μου, στους ανθρώπους που με αγάπησαν και με εμπιστεύτηκαν. Θέλω να λένε: "Η Luciana μάς άνοιξε μια πόρτα προς τον εαυτό μας."
Μπορεί ο κόσμος να αλλάζει, οι εποχές να μετατοπίζονται και οι νέες γενιές να έχουν άλλους ρυθμούς και αξίες. Όμως για μένα, η ανθρώπινη επαφή, η ειλικρίνεια, η εσωτερική έρευνα, παραμένουν πυλώνες. Γι’ αυτό και επέλεξα να γράψω αυτό το αφήγημα, όχι για να προκαλέσω οίκτο ή θαυμασμό, αλλά για να πω: "Να, αυτή είμαι. Με όλα μου. Και συνεχίζω."
Κι όμως, πίσω από κάθε περιγραφή χαρακτήρα και προσωπικών χαρακτηριστικών, κρύβεται μια ιστορία. Και αυτή είναι η δική μου...
Μέρος 2: Τα παιδικά χρόνια και η σκιά της
αυστηρότητας
Υπάρχουν εποχές στη ζωή που δεν καταγράφονται σε
φωτογραφίες. Δεν έχουν ήχους, ούτε ημερομηνίες. Είναι σιωπές. Παιδικές σιωπές
γεμάτες φόβο, προσμονή και απορίες. Τέτοιες στιγμές σημάδεψαν τα πρώτα μου
χρόνια.
Μεγάλωσα μέσα σε ένα περιβάλλον που δεν
ενθάρρυνε τη συναισθηματική έκφραση. Η λέξη «ευαισθησία» ακουγόταν σχεδόν σαν
αδυναμία, και το «όχι» δεν ήταν ποτέ αποδεκτό αν προερχόταν από εμένα. Οι
κανόνες ήταν αυστηροί, το βλέμμα επιβλητικό, και το περιθώριο προσωπικής
ελευθερίας, σχεδόν ανύπαρκτο. Δεν θυμάμαι να με ρώτησαν ποτέ: "Πώς
νιώθεις;" ή "Τι θέλεις πραγματικά;"
Η φιγούρα του πατέρα υπήρξε κομβική και,
ταυτόχρονα, οδυνηρή. Ένα μείγμα εξουσίας, φόβου και προσδοκίας. Δεν υπήρχε
χώρος για ευαλωτότητα, ούτε κατανόηση για τα συναισθηματικά κενά που
γεννιούνται όταν ένα παιδί δεν μπορεί να είναι απλά παιδί. Οι τιμωρίες δεν ήταν
σπάνιες. Όχι πάντα σωματικές — αλλά οι ψυχικές πληγές, οι λέξεις που
χαράσσονται στο μυαλό και επαναλαμβάνονται για δεκαετίες, έχουν μεγαλύτερη
διάρκεια από κάθε τραύμα στο σώμα.
Αυτές οι εμπειρίες με έμαθαν από πολύ νωρίς να
μη μιλώ, να κρύβομαι πίσω από μάσκες, να προσπαθώ να "είμαι καλή" για
να αποφύγω τη σύγκρουση. Αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα: αυτή η ζωή δεν μου ανήκει.
Κάποια στιγμή, θα βρω τη φωνή μου.
Και την βρήκα.
Όχι απότομα, ούτε με εκδίκηση. Αλλά με
επίγνωση, μέσα από χρόνια εσωτερικής δουλειάς, ανάλυσης και συγχώρεσης — κυρίως
προς τον εαυτό μου. Διότι για πολύ καιρό, νόμιζα πως εγώ έφταιγα. Ότι δεν ήμουν
αρκετή. Ότι έπρεπε να κερδίσω την αγάπη με κόπο, με "καλή
συμπεριφορά", με σιωπή.
Η Αστρολογία με βοήθησε να καταλάβω πως οι
ψυχικοί μου μηχανισμοί ήταν αποτέλεσμα βαθιών όψεων στον γενέθλιο χάρτη μου. Ο
Κρόνος, πάντα αυστηρός, βρισκόταν σε θέσεις που απαιτούσαν κόπο και
υπευθυνότητα από πολύ νωρίς. Ο Πλούτωνας, στις πιο σκοτεινές γωνίες της ψυχής,
με ανάγκαζε να αντιμετωπίσω τους δαίμονες χωρίς να μπορώ να ξεφύγω. Όλα είχαν
ένα νόημα, και αυτό με λύτρωσε.
Δεν γράφω αυτά για να κατηγορήσω. Δεν με ενδιαφέρει πια η ενοχή ή η εκδίκηση. Γράφω για να υπάρχω. Για να αφήσω πίσω μου μια μαρτυρία: ότι μια γυναίκα που πληγώθηκε, μπορεί να θεραπευτεί. Ότι δεν είναι ποτέ αργά να αποτινάξεις το βάρος της σιωπής και να μιλήσεις — έστω και σε μια σελίδα, σε ένα blog, σε έναν άγνωστο που ίσως νιώσει λιγότερο μόνος διαβάζοντάς με.
Μέρος 3: Η Αστρολογία – Ο Φάρος που με Οδήγησε στην Αυτογνωσία
Δεν ήταν η Αστρολογία που με βρήκε. Ήμουν εγώ που την αναζητούσα, χωρίς να το ξέρω. Από μικρή με συνέπαιρνε η ιδέα ότι κάτι μεγαλύτερο από εμάς καθοδηγεί τα βήματά μας – κάτι που δεν βλέπουμε με τα μάτια, αλλά μπορούμε να νιώσουμε με την ψυχή.
Στην αρχή ήταν απλές ερωτήσεις:
Γιατί κάποιοι άνθρωποι υποφέρουν πιο πολύ από άλλους;
Γιατί εγώ νιώθω τόσο βαθιά τα πάντα, ενώ άλλοι φαίνονται ανέγγιχτοι από τα γεγονότα;
Γιατί επαναλαμβάνονται συγκεκριμένα μοτίβα στη ζωή μου;
Αυτές οι ερωτήσεις με οδήγησαν σε βιβλία, άρθρα, σελίδες γεμάτες σύμβολα, πλανήτες και ζώδια. Στην αρχή ένιωθα χαμένη. Αλλά κάτι μέσα μου επέμενε να συνεχίσω. Σιγά σιγά, άρχισα να αναγνωρίζω κομμάτια του εαυτού μου στους πλανητικούς χάρτες, στις όψεις, στις διελεύσεις.
Η Αστρολογία δεν μου έδωσε απλές απαντήσεις. Μου έδωσε εργαλεία σκέψης, κατανόησης, αποδοχής.
Ήταν σαν να έβλεπα για πρώτη φορά τον εαυτό μου σε καθρέφτη που δεν με κρίνει, αλλά με αποκαλύπτει. Έμαθα γιατί φοβάμαι την εγκατάλειψη, γιατί έχω ανάγκη για βάθος στις σχέσεις, γιατί νιώθω πάντα την ανάγκη να "ξαναγεννιέμαι" μετά από κάθε δυσκολία.
Η μελέτη του δικού μου γενέθλιου χάρτη ήταν ένα σοκ — αλλά και μια αποκάλυψη. Οι αστρολογικές όψεις δεν ήταν «τυχαίες». Ήταν ο χάρτης της ψυχής μου.
Πολλοί λένε ότι η Αστρολογία είναι ψευδοεπιστήμη. Ας το πουν.
Για εμένα είναι η γλώσσα με την οποία μιλά το σύμπαν σε εκείνους που είναι πρόθυμοι να ακούσουν.
Δεν χρειάζεται να πείσω κανέναν. Η διαφορά που έκανε στη δική μου ζωή είναι απόδειξη αρκετή.
Και κάπου εκεί, γεννήθηκε και η ανάγκη μου να μοιραστώ αυτή τη γνώση. Όχι από θέση εξουσίας, αλλά από θέση καρδιάς. Αν βοήθησε εμένα, μπορεί να βοηθήσει κι άλλους.
Έτσι ξεκίνησα να γράφω. Πρώτα σε χαρτιά, μετά σε blog. Δεν με ενδιέφεραν οι «αριθμοί» ούτε οι επισκέψεις. Με ενδιέφερε να ακουστώ, να καταθέσω αυτό που είμαι. Και αν κάποιος, κάπου, αναγνωρίσει τον εαυτό του στα λόγια μου, τότε όλο αυτό άξιζε.
Μέρος 4: Η σχέση με τη γραφή
Η γραφή για μένα δεν ήταν ποτέ απλώς ένας τρόπος να βάλω λέξεις σε χαρτί ή οθόνη. Είναι μια πράξη επιβίωσης, ένας εσωτερικός διάλογος με τον εαυτό μου. Όταν γράφω, ανοίγω μια πόρτα για να κοιτάξω μέσα χωρίς μάσκες, χωρίς να χρειάζεται να προσποιούμαι. Είναι η καταφύγιο και το όπλο μου ταυτόχρονα. Η γραφή με δίδαξε να βάζω τάξη στο χάος, να δίνω νόημα στα πιο μπερδεμένα συναισθήματα και στις πιο σκοτεινές σκέψεις.
Δεν ήταν ποτέ κάτι εύκολο ή ελαφρύ· είναι μια καθημερινή μάχη, αλλά απαραίτητη. Γιατί μέσα στη διαδικασία της σύνταξης λέξεων αναγνωρίζω τη δύναμή μου και την ευαλωτότητά μου. Και αυτή η διττή φύση κάνει τη γραφή μια ουσιαστική πρακτική για όποιον θέλει να γνωρίσει πραγματικά τον εαυτό του.
✦ Πώς αποφάσισα να ανοίξω το blog
Το άνοιγμα του blog δεν ήταν τυχαίο ή μια τάση. Ήταν μια προσεκτικά μελετημένη απόφαση, που ωρίμασε μέσα στον πόνο και τη μοναξιά. Χρειαζόμουν έναν δικό μου χώρο, όπου θα μπορούσα να εκφράζομαι χωρίς φίλτρα, χωρίς να φοβάμαι την άμεση κριτική των άλλων.
Το blog έγινε ο τόπος όπου μεταφέρω την εμπειρία μου, τις σπουδές μου, τις σκέψεις μου — όχι μόνο για την αστρολογία ή την ψυχολογία, αλλά και για την πραγματική ζωή, αυτή που ζεις με ανοιχτές πληγές. Ήθελα ένα κανάλι σύνδεσης με όσους, όπως κι εγώ, αισθάνονται την ανάγκη να ακουστούν πραγματικά. Γιατί συχνά μιλάμε, αλλά κανείς δεν ακούει αληθινά.
Δεν ήταν πράξη ματαιοδοξίας ή αναζήτησης επιβεβαίωσης, αλλά πράξη θάρρους και ανάγκης: να εκτεθώ για να χτίσω γέφυρες και όχι τείχη.
✦ Γιατί το μοίρασμα είναι μια μορφή ανακούφιση
Το μοίρασμα δεν είναι μόνο μια γενναιόδωρη πράξη προς τους άλλους, είναι μια στρατηγική επιβίωσης για τον εαυτό σου. Όταν αποφασίζεις να μιλήσεις για τις ιστορίες σου, τις πληγές σου, ή ακόμη και τις πιο βαθιές σκέψεις σου, αφαιρείς τη δύναμη από τον πόνο. Τον βγάζεις από την απομόνωση, τον φέρνεις στο φως και τον εκθέτεις στη σύγκριση.
Η αληθινή ίαση συμβαίνει μέσα από αυτή τη σύγκριση. Γιατί ο πόνος, αν μείνει κρυμμένος, γίνεται δηλητήριο. Αν όμως τον μοιραστείς, γίνεται ανθρώπινος, γίνεται κάτι που μπορεί να γίνει αποδεκτό και κατανοητό.
Επιπλέον, όταν προσφέρεσαι στους άλλους με την εμπειρία σου, δημιουργείς αίσθημα κοινότητας και ανήκειν, που συχνά λείπει από αυτούς που υποφέρουν σιωπηλά.
Δεν είναι εύκολο. Είναι ρίσκο. Αλλά αυτός είναι ο τίμημα που πρέπει να πληρώσεις αν θέλεις πραγματικά να αλλάξεις τα πράγματα μέσα σου και, ίσως, και στον κόσμο γύρω σου.
Σας ευχαριστώ που διαβάσατε την αφήγησή μου. Αν μέσα από αυτές τις λέξεις νιώσατε κάτι, τότε άξιζε τον κόπο.
Με εκτίμηση,
Luciana