Καλώς ήρθατε στο OROSCOPILUCIANA.COM

«Πόση τάξη και πόση αταξία χρειάζεται πραγματικά μια σχέση για να είναι ζωντανή;» Σε πολλές σχέσεις, ο άντρας και η γυναίκα έχουν εντελώς διαφορετική άποψη για το τι σημαίνει «τάξη» και «αταξία». Αυτό, αργά ή γρήγορα, δημιουργεί καθημερινές συγκρούσεις. Συχνά είναι η γυναίκα εκείνη που αγαπά την τάξη – μερικές φορές μάλιστα σε σημείο σχεδόν εμμονικό. Είναι πεπεισμένη ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια για το πώς πρέπει να διατηρείται η τάξη στο σπίτι και προσπαθεί να επιβάλει τους κανόνες της στον σύζυγο. Για εκείνη, η τάξη πρέπει να βασιλεύει μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, χωρίς συζήτηση και χωρίς υποχωρήσεις. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη ντουλάπα της κρεβατοκάμαρας. Αν είναι κοινή, ο χώρος μοιράζεται δίκαια: μισή για εκείνη και μισή για εκείνον. Όμως τα ρούχα –και των δύο– πρέπει να τακτοποιούνται με βάση τα δικά της κριτήρια, τα οποία δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Αυτή η ανάγκη για τάξη δεν είναι τυχαία. Έρχεται από χρόνια εκπαίδευσης και συνηθειών: η γυναίκα έχει μάθει από μι...

Πώς οι πλανήτες και οι όψεις αποκαλύπτουν τις φοβίες και τις ψυχολογικές ανάγκες μας; Η ψυχή αλλάζει διάσταση, όπως αλλάζει ζώδιο ένας πλανήτης. Το φως στο τέλος του τούνελ… ίσως είναι το επόμενο ζώδιο.. Ας το πάρουμε πιο χαλαρά, σδρματίζοντας λίγο… Το άρθρο αυτό αποτελεί συνέχεια του κοινωνικού άρθρου «Ο φόβος του θανάτου και η ελπίδα της μετενσάρκωσης», εστιάζοντας αυτή τη φορά αποκλειστικά στην αστρολογική προσέγγιση του θέματος. Τι είναι η Αστροψυχολογία; Η Αστροψυχολογία είναι ένας κλάδος της αστρολογίας που εστιάζει στην ψυχολογική ανάλυση του ανθρώπου μέσω του ωροσκοπίου του. Συνδυάζει τις αρχές της παραδοσιακής αστρολογίας με σύγχρονες γνώσεις ψυχολογίας, με σκοπό να αποκαλύψει τα κρυφά μοτίβα σκέψης, συναισθημάτων και συμπεριφοράς που καθορίζουν την προσωπικότητα και τις εσωτερικές ανάγκες του ατόμου. Αντί να περιορίζεται σε προβλέψεις γεγονότων, η Αστροψυχολογία εστιάζει στο "γιατί" πίσω από τις επιλογές, τους φόβους και τις επιθυμίες, προσφέροντας έναν χάρτη αυτο...

  Ένα ταξίδι ανάμεσα στην πίστη, την επιστήμη και την ανθρώπινη ανάγκη. “‘L’Urlo’ (1893) – Edvard Munch ” Η “Κραυγή” του Έντβαρντ Μουνκ: ένα εικαστικό σύμβολο της υπαρξιακής αγωνίας και του φόβου του θανάτου. Μήπως τελικά όλοι μας κρύβουμε μέσα μας μια βουβή κραυγή σαν εκείνη του Munch; Πόσες φορές αισθανθήκατε έτσι χωρίς να μπορείτε να το εξηγήσετε με λόγια; Η ιδέα του θανάτου δεν απασχολεί μόνο τους ηλικιωμένους. Είναι μια σκέψη που μας συνοδεύει σχεδόν από την πρώτη στιγμή που αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο, την απώλεια, και τη φθορά γύρω μας — όταν χάνουμε τον πρώτο μας παππού, το πρώτο κατοικίδιο, ή ακόμη και την παιδική αίσθηση αθανασίας. Όσο είμαστε νέοι, ο θάνατος μοιάζει μακρινός, σχεδόν φανταστικός. Ανήκει πάντα σε κάποιον άλλον. Με την πάροδο των χρόνων όμως, όταν οι σιωπές γίνονται πιο πυκνές, όταν το σώμα αλλάζει και κουράζεται πιο εύκολα, όταν η υγεία παύει να είναι δεδομένη και η μοναξιά αρχίζει να αποκτά πρόσωπο, τότε η παρουσία του θανάτου δεν είναι πια...

  Από την κούνια μέχρι τον τάφο, το φύλο δεν είναι μόνο ταυτότητα – είναι ρόλος που πρέπει να φαίνεται. Όπως το χρώμα του δέρματος. Όπως όλα όσα μας χωρίζουν. Υποτιθέμενα χρώματα της αγνότητας και της δύναμης. Όμως πόση προκατάληψη και πόση κοινωνική αδικία κρύβονται πίσω από αυτούς τους φιόγκους;   Όλοι μας έχουμε δει το σκηνικό: έξω από το μαιευτήριο ή το σπίτι, ένας φιόγκος. Ροζ αν γεννήθηκε κορίτσι. Γαλάζιος αν είναι αγόρι. Φαίνεται κάτι τρυφερό, χαριτωμένο, σχεδόν αυτονόητο. Όμως πίσω από αυτή την επιλογή χρώματος κρύβεται μια μακρά και σύνθετη διαδρομή, γεμάτη πολιτισμικά μηνύματα, κοινωνικούς συμβολισμούς και ψυχολογικές υποδηλώσεις. Πότε και γιατί αποφασίσαμε πως το ροζ σημαίνει κορίτσι και το γαλάζιο αγόρι; Ποιοι έκαναν αυτή την επιλογή για λογαριασμό μας; Τι αποκαλύπτει αυτή η χρωματική σύμβαση για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το φύλο, τη θρησκεία, την κοινωνία; Και κυρίως: γιατί συνεχίζουμε να την αναπαράγουμε σχεδόν μηχανικά, μέχρι και σήμερα; Ας ξετυλίξουμ...